آیا ورزشکاران و بازیکنان فوتبال می دانند که چه غذایی بخورند؟

آیا یک ورزشکار نخبه (در واقع) می داند چگونه غذا بخورد؟

معمولاً اعتقاد بر این است که ورزشکاران نخبه حرفه ای هستند که نه تنها بر ورزشی که انجام می دهند تسلط دارند، بلکه در مورد یک موضوع مهم که تأثیر زیادی بر سلامت و عملکرد آنها دارد مانند تغذیه نیز دانش عمیقی دارند.

یک مطالعه اخیر (Vázquez-Espino، Rodas-Font، Farran-Codina 2021) در مورد تغذیه ورزشی، نگرش ها، منابع اطلاعاتی و عادات غذایی ورزشکاران، دانش واقعی آنها را در مورد این موضوع روشن کرده است.

اهمیت دانش تغذیه:

دانش تغذیه یکی از عوامل مورد نیاز برای ایجاد عادات غذایی مناسب است و بهینه سازی عملکرد ورزشی برای هر ورزشکار، به ویژه ورزشکاران نخبه، مهم است. در واقع، توافق گسترده ای در مورد همبستگی مستقیم بین دانش تغذیه مناسب و افزایش مصرف میوه و سبزیجات  و همچنین کاهش مصرف چربی وجود دارد.

عوامل زیادی باعث انتخاب غذا، رفتار رژیم غذایی و نگرش نسبت به تغذیه می شوند. عواملی مانند پیشینه فرهنگی، ترجیحات طعم، اشتها، و دانش تغذیه بر تصمیمات و رفتار رژیم غذایی جمعیت و ورزشکاران تأثیر می گذارد. تغییرات در ترکیب بدن یا زیبایی شناسی نیز می تواند بر رفتار رژیم غذایی یک ورزشکار تأثیر بگذارد. در مورد ورزشکاران نوجوان، به نظر می رسد فشار همسالان و انتخاب هم تیمی ها عناصر کلیدی تأثیرگذار باشند.

گاهی اوقات، ورزشکاران به منابع دیگری مانند رسانه ها، والدین، دوستان، هم تیمی ها، مربیان و مربیان بدنی تکیه می کنند. همه این منابع می توانند بر رفتار رژیم غذایی آنها تأثیر بگذارند و در برخی مواقع اطلاعات تغذیه ای محدود یا نادرستی ارائه دهند. تحقیقات قبلی نشان داد که عدم آگاهی و انتشار دستورالعمل های تغذیه ای نادرست، به ویژه برای ورزشکاران مضر است.

مطالعه چگونه انجام شد؟

در مطالعه Vázquez-Espino، Rodas-Font، Farran-Codina، دانش تغذیه ای بازیکنان باشگاه بارسلونا، و سطح دانش تغذیه خود ادراک شده، نگرش رژیم غذایی نسبت به تغذیه، منابع اطلاعات و عادات غذایی مورد ارزیابی قرار گرفت.

برای انجام این کار، دانش تغذیه ای بازیکنان باشگاه بارسلونا مورد ارزیابی قرار گرفت و تفاوت دانش بین تیم های مختلف (فوتبال، هاکی روی غلتک، فوتسال یا فوتسال و بسکتبال)، کادر مربیگری باشگاه (مربی، مربیان بدنی، فیزیوتراپیست ها) بررسی شد. و پزشکان) و نمونه ای از افراد غیر ورزشکار در سنین مختلف و سطوح تحصیلات تغذیه ای.

گروه هایی از افرادی که نه ورزشکار بودند و نه به طور رسمی در زمینه تغذیه تحصیل کرده بودند، دانش آموزان دبیرستانی و دانشجویان فلسفه از دانشگاه بارسلونا (UB) بودند. این دو گروه به این دلیل انتخاب شدند که سن آنها در محدوده اکثر ورزشکاران نمونه (13 تا 25 سال) بود و هیچ آموزش رسمی در زمینه تغذیه دریافت نکرده بودند.

در نهایت، گروه غیر ورزشکاران با تحصیلات رسمی تغذیه توسط دانشجویان شرکت کننده در سال آخر رشته تغذیه انسانی و رژیم غذایی در UB تشکیل شد.

برای ارزیابی دانش تغذیه از پرسشنامه دانش تغذیه برای ورزشکاران جوان و بزرگسال (NUKYA) استفاده شد و پروتکل مطالعه توسط کمیته اخلاق برای تحقیقات بالینی شورای ورزش کاتالونیا تایید شد.

ورزشکاران واقعاً کدام دانش تغذیه ای دارند؟

اکثر ورزشکاران (42.1٪) خود را در رده دانش درست بالاتر از دانشی که بر اساس امتیاز NUKYA تعلق داشتند، 24.2٪ دو دسته بالاتر و 3.8٪ سه طبقه بندی کردند. 25.4 درصد از ورزشکاران به درستی خود را بر اساس سطح دانش خود و تنها 4.5 درصد خود را در رده پایین تر طبقه بندی کردند.

در مجموع 70.1 درصد از ورزشکاران سطح دانش تغذیه خود را بیش از حد برآورد کردند. این بدین معناست که داده‌ها نشان می‌دهد که ورزشکاران با کمترین امتیاز، دانش تغذیه‌ای خود را بیش از حد برآورد می‌کنند (اثر دانینگ-کروگر).

داده‌های به‌دست‌آمده از آزمون و مقایسه نمرات نشان می‌دهد که ورزشکاران از دانش تغذیه‌ای برابر با دانش‌آموزان دبیرستانی و دانشگاه‌های فلسفه برخوردارند و از نمرات کادر مربیان ورزشی و دانش‌آموزان سال گذشته بسیار کمتر بوده‌اند. 

هیچ تفاوت آماری قابل توجهی در میانگین نمرات NUKYA هنگام مقایسه ورزشکارانی که به طور فعال برای اطلاعات در مورد تغذیه جستجو می کردند با افرادی که جستجو نمی کردند وجود نداشت.

در نهایت، ورزشکارانی که توصیه‌های تغذیه‌ای دریافت کردند، دانش تغذیه‌ای (یا امتیاز بیشتری در آزمون) داشتند، حتی اگر تفاوت آماری معنی‌داری با آن‌هایی که نداشتند وجود نداشت. این به این دلیل است که مشاوره خاص با نشانه هایی در مورد اینکه چه بخوریم، آموزش تغذیه نیست.

**[خرید آنلاین انواع توپ های فوتبال و فوتسال با بهترین کیفیت و قیمت (جهت خرید عمده تماس بگیرید)]

منابع اطلاعاتی آنها کدامند؟

منابع اطلاعاتی که توسط ورزشکاران به عنوان مکرر ذکر شده است

اعضای خانواده (57%)، متخصصان تغذیه (57%)، فیزیوتراپیست (53%)، مربیان (49%)، اینترنت (38%)، دوستان (21%)، مجلات (10%)، مجلات علمی (10%)، و کتاب (6 درصد).

ورزشکارانی که نمرات NUKYA بالاتری داشتند به مجلات علمی بیشتری مراجعه می کردند. ورزشکاران با سطح تحصیلات بالاتر به کتاب ها و مجلات علمی بیشتری مراجعه می کردند. ورزشکاران جوان بیشتر از ورزشکاران مسن تر از اعضای خانواده و فیزیوتراپیست خود مشاوره می گرفتند.

خانواده منبع مهمی از اطلاعات بود، احتمالاً به این دلیل که نمونه دارای درصد بالایی از نوجوانان بود (30٪ <15 سال).

ورزشکارانی که برای مشاوره به متخصص تغذیه مراجعه می‌کردند و مکمل‌ها را مصرف می‌کردند، امتیاز NUKYA بالاتری داشتند، اما در کمال تعجب، تفاوتی در امتیازات NUKYA بین بازیکنانی که به‌عنوان منبع اطلاعات با متخصص تغذیه مشورت کرده‌اند و بازیکنانی که این کار را نکرده‌اند، وجود نداشت. نکته این است که با وجود اینکه متخصصان تغذیه به عنوان منابع اصلی اطلاعات گزارش شده اند (57 درصد)، تنها 13 درصد از بازیکنان به طور مرتب به مطب متخصص تغذیه مراجعه می کردند.

اهمیت تدوین برنامه های آموزشی تغذیه

نتایج این مطالعه اهمیت تدوین یک برنامه آموزشی تغذیه برای ورزشکاران را نشان داد که جدا از مفاهیم اولیه و روشن برای روزمره آنها، جنبه هایی مانند انتخاب صحیح منابع اطلاعاتی (به ویژه از طریق اینترنت) را در بر گیرد.

این طرح همچنین باید به خانواده‌ها در مورد ورزشکاران جوان‌تر و به کادر مربیگری (برای جلوگیری از اشتباهات احتمالی و ناهماهنگی در اطلاعات دریافتی توسط ورزشکاران) هدایت شود. افراد متخصص در تغذیه ورزشی باید نقش برجسته‌ای به عنوان منبع اطلاعات و توصیه هایی برای بازیکنان و اعضای کادر مربیگری ورزشی.

علاوه بر این، آموزش تغذیه باید حاوی اطلاعاتی در مورد مکمل ها باشد و بر اهمیت عدم مصرف آنها بدون نسخه صحیح تاکید شود. به نظر می رسد ورزشکاران به دلیل علاقه به بهبود عملکرد خود نسبت به توصیه های متخصص تغذیه، انگیزه مصرف مکمل ها را دارند. این تمایل باید اصلاح شود زیرا مصرف مکمل ها باید توسط متخصصان بهداشت تجویز و نظارت شود.

همچنین باید حواسمان به ورزشکارانی باشد که دانش تغذیه ای پایینی دارند و اعتماد به نفس زیاد دارند. این موارد در بین نوجوانان معمول است. بازیکنانی که نمرات NUKYA پایین‌تری داشتند، تمایل داشتند که دانش تغذیه‌ای خود را بالاتر از آنچه واقعاً بود درک کنند. برآورد بیش از حد دانش آنها می تواند باعث شود که افراد بدون توجه به نیاز به مشاوره از یک متخصص بهداشت و تغذیه، از روش های غذایی نامناسب استفاده کنند و متقاعد شوند که آنها مفید هستند.