موقعیت ها، نقش ها و مسئولیت ها در آرایش 3-2-3 (9v9) فوتبال
3-2-3 حرکت هافبک مرکزی
در طول سه سال گذشته مربیگری فوتبال نونهالان رده سنی 13 سال آرایش 9v9، 3-2-3 به شکل مورد علاقه من برای استفاده تبدیل شده است. من اعتقاد راسخ دارم که تشکیل هیچ تیمی نباید بر اساس هویت باشگاهی یا سبک بازی شخصی مربی باشد، بلکه باید بر اساس سبک بازی تیم و پرسنل تیم باشد. با این حال، دریافته‌ام که 3-2-3 در مناسبت تقریباً با هر نوع بازیکنی فوق‌العاده است و تغییرات ساده و آسانی که می‌توان با استفاده از آرایش ایجاد کرد، مانند تغییر به 3-1-3-1، به مربیان اجازه می‌دهد تا تغییر دهید و سبک بازی خود را تغییر دهید تا با نیازهای اکثریت قریب به اتفاق بازیکنان جوان فوتبال مطابقت داشته باشد.
این مقاله به مربیان هر آنچه را که باید در مورد بازی در ترکیب 3-2-3 بدانند، آموزش می دهد، اساساً بر اساس تجربیات دست اول من از بازی در این ترکیب در دو سال گذشته با یک گروه با استعداد از بازیکنان زیر 13 سال. درس‌های آموخته‌شده در این مقاله نه تنها می‌تواند برای بازی 3-2-3، بلکه در بسیاری از جنبه‌ها و موقعیتهای مربیگری دیگر به کار رود، و به هر مربی اجازه می‌دهد تا نتایجی را که از این مقاله به دست می‌آورد شخصی‌سازی کند. برای اطلاعات بیشتر در مورد ترکیب 3-2-3 و نقاط قوت، ضعف و فرصت های مربیگری آن، این مقاله ما در مورد مربیگری 3-2-3 (9v9) و بهترین فرم ها برای 9v9 را بررسی کنید. بیایید درست وارد آن شویم - موقعیت ها، نقش ها و مسئولیت ها در 3-2-3 (9v9).
برپایی آرایش 3-2-3 در زمین فوتبال
سیستم 3-2-3 شامل 3 مدافع، 2 هافبک میانی و 3 مهاجم است. 3 مدافع شامل دو مدافع کناری (مدافع راست و چپ) و یک مدافع میانی است. دو هافبک از دو هافبک مرکزی (معمولاً انواع مختلفی از بازیکنان مانند "6" و "8") تشکیل شده است و سه بازیکن جلو شامل یک وینگر راست و چپ با یک مهاجم مرکزی در بالا است. این ترکیب معمولاً بدون شماره طبیعی «10» (هافبک تهاجمی) یا «شماره 5» (دوم دفاع میانی) انجام می‌شود، که استفاده از این ترکیب را به‌عنوان سنگ‌پایه و سنگ بنای 4-2-3-1 یا 4-3-3 بسیار آسان می‌کند.
اگرچه هر بازیکن وظیفه مهمی در سیستم دارد، اما دو هافبک میانی بدون شک مهمترین نقش را دارند زیرا آنها رابط بین دفاع و حمله و مسئول بسیاری از جنبه های کلیدی بازی هستند. با توجه به فضای زیاد بین مدافعان بیرونی و وینگرها، کار آنها حتی مهمتر می‌شود. در بستن این فضا، از هافبک های مرکزی اغلب خواسته می شود تا با کمک به مدافع کناری نزدیک، 2v1 در دفاع ایجاد کنند. اگر آنها در این کار شکست بخورند، تیم های دیگر ممکن است بتوانند به طور موثر از وینگرهای خود برای نابود کردن تیمی که 3-2-3 بازی می کند، استفاده کنند. تیم‌هایی که می‌توانند درصد زیادی از مالکیت توپ را حفظ کنند، ممکن است از مدافعان راست و چپ به‌عنوان دندانه‌های کلیدی برای از بین بردن این شکاف استفاده کنند، زیرا آنها به جلو می‌روند تا در حمله اضافه بار ایجاد کنند و هافبک‌های مرکزی در وسط زمین باقی بمانند. اما این می تواند تیم ها را در ضد حمله قرار دهد. از طرف دیگر، تیم هایی که در حفظ درصد زیادی از مالکیت مشکل دارند، ممکن است از وینگر نزدیک خود به عنوان روشی برای بستن این فضا استفاده کنند. اما این باعث می شود که بازیکنی که احتمالاً در آینده بسیار با استعداد است، مجبور شود بیش از سهم خود در دفاع انجام دهد و نتواند از نقاط قوت خود به نفع خود استفاده کند. این بار دیگر بر نقش تعیین کننده هافبک های مرکزی در 3-2-3 به عنوان رابط بین دفاع و حمله تاکید می کند.
هافبک های مرکزی 3-2-3 با توجه به اهمیت فراوانی که در ترکیب دارند، اولین کسانی هستند که با دقت بیشتری مورد بررسی قرار می گیرند.
هافبک های مرکزی
3-2-3 هافبک های مرکزی
هافبک های مرکزی در آرایش 3-2-3 به عنوان رابط بین حمله و دفاع ضروری هستند. بازیکنان در این پست باید از نظر تاکتیکی آگاه و از نظر موقعیتی منظم باشند. آنها باید بفهمند چه زمانی زمان مناسب برای پیوستن به حملات و تلاش برای ایجاد حمله است، در مقابل چه زمانی زمان مناسب برای دفاع کردن، عقب ماندن و پوشش دادن است. اگرچه از نظر تئوری این بازیکنان باید بتوانند فضاهای زیادی از زمین را بپوشانند، اما در واقع دریافته ام که تا زمانی که از موقعیت آگاه باشند و درک اولیه از زمان دویدن در مقابل زمان حفظ موقعیت خود را داشته باشند، نیازی به آن ندارند. بهترین بازیکن تیم باشیم به طور معمول، ورزشکارترین دونده های من در مناطق وسیع به عنوان مدافع کناری یا وینگر استفاده می شوند، در حالی که هافبک های مرکزی بیشتر کسانی هستند که می توانند سرعت را از طریق آگاهی موقعیت، توزیع یا استعداد دفاعی خود دیکته کنند.
من شخصاً ترجیح می‌دهم در ترکیب 3-2-3 با یک ناوشکن خط میانی با شماره 6 و یک استاد پاس شبیه به شماره 8 بازی کنم. دو "شماره 6" که در اختیار دارم در تقسیم بازی و پوشش در مناطق دفاعی بسیار خوب هستند. یکی از آنها در پوشش دادن در مناطق مناسب فوق العاده است تا بتوانیم توپ را برای ما بازپس بگیریم و ضد حمله را شروع کنیم.
دیگری می‌تواند در یک تکل برنده شود، بچرخد و از میان حریف تا انتها تا میدان عبور کند. در هر دو مورد، وقتی خارج از مالکیت هستند، آنها به دنبال پیش بینی و رهگیری هستند، و سپس بلافاصله تلاش می کنند تا خط را بشکنند تا به ما کمک کنند تا فوراً روی پای جلو برویم. از سوی دیگر، دو «شماره 8» طبیعی من عاشق بازی یک یا دو پاس هستند و در پخش توپ برای «هافبک‌های تهاجمی» یا وینگرهای ما فوق‌العاده هستند تا بتوانیم ادامه دهیم و برای حریف آشوب ایجاد کنیم. آنها اغلب آنهایی هستند که بیشتر در بازی های آماده سازی و بازی از پشت استفاده می شوند. متوجه خواهید شد که تعداد بسیار کمی از ویژگی های بازیکن ذکر شده در توصیف یک بازیکن جعبه به جعبه بسیار گنجانده شده است. حتی کسی که می تواند توپ را به راحتی در زمین حمل کند، حرکات جانبی بسیار بیشتری نسبت به حرکات عمودی انجام می دهد. این به هیچ وجه به این معنی نیست که یک بازیکن از جعبه به باکس نمی تواند در سیستم 3-2-3 موفق شود، بلکه به این معناست که هافبک های مرکزی باید از جعبه به باکس بروند. پوشاندن زمین های زیادی لزوما درست نیست. در عوض، آنها باید زمین را در نواحی مناسب بپوشانند: بستن فاصله بین وینگر و مدافع کناری، و بستن/ایجاد فضا در نواحی مرکزی. آنها باید به عنوان یک تیم پشت سر هم کار کنند تا موقعیت های مناسب را بگیرند و زمانی که یکی از آنها تصمیم می گیرد به حمله بپیوندد یا در خط دفاعی 2v1 ایجاد کند، باید ارتباط برقرار کنند.
آنها هرگز نباید خیلی از هم فاصله بگیرند. این شامل گیر نکردن بیش از حد به سمت خود می شود، به خصوص اگر طرف مقابل در پاسخ به داخل جابه جا نشده باشد، و همزمان خیلی بالا یا خیلی پایین باشد.
فول بک
مدافعان کناری در ترکیب 3-2-3 9v9
دو مدافع کناری / راست و چپ در 3-2-3 اجزای ضروری برای موفقیت این ترکیب هستند. اگر آنها بتوانند فضا را به طور گسترده بسته کنند و در نبردهای 1v1 خود پیروز شوند، حریف برای شکست تیم کار بسیار سختی خواهد داشت. اما در طرف مقابل، اگر آنها برای مقابله با وینگرهای حریف تلاش کنند و نتوانند توپ را از خطر خارج کنند، 3-2-3 ممکن است در معرض تعداد زیادی گل خورده باشد. به این ترتیب، مدافعان کناری باید توانایی دفاع در موقعیتهای 1-1 را داشته باشد.
دارایی‌هایی مانند سرعت، قدرت و تهاجمی الزاماً کافی نیستند، اما می‌توانند به شدت در این موقعیت‌ها تفاوت ایجاد کنند، به‌ویژه زمانی که نبردهای 1v1 را در نظر می‌گیریم.
اگر آنها در یک نبرد 1-1 شکست بخورند، ممکن است از مدافع مرکزی خواسته شود که بازیکن را ببندد، بنابراین موقعیت خود را ترک کند. اگر وینگر حریف هوشمندانه توپ را به صورت مهاجمی باز کند، این می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند، به خصوص اگر مدافع کناری مقابل نتواند به موقع برای پوشش توپ به آنجا برسد. بنابراین هر زمان که می توانند، مدافعان کناری باید به دنبال وادار کردن وینگرهای حریف به خارج از دروازه باشند. تنها زمانی که اینطور نیست، زمانی است که هافبک مرکزی بهبود یافته است و می تواند وسط را به یک بازی 2 بر 1 در خط ببندد. اگر مدافع کناری بازیکن را مجبور به داخل کند، هافبک میانی امیدوار است که در آنجا باشد تا توپ را به دست بیاورد.
هنگام حمله، مدافعان کناری می توانند به حمله بپیوندند، به خصوص اگر تیم کاملاً بر سهم مالکیت تسلط داشته باشد. اگر اینطور باشد، همپوشانی فولبک‌ها باعث اضافه بار بیش از حد برای مخالفان خواهد شد. آنها می توانند در صورت از دست دادن نشانگرهای خود به دنبال ارسال سانتر یا شاید حتی شوت از عمق باشند و همچنین می توانند ارائه دهندگان اصلی ضربات پرتابی و کرنر باشند. من شخصاً ترجیح می‌دهم مدافعان کناری فقط در موارد نادر به حملات بپیوندند و به خط نیمه راه بیایند و وقتی توپ را در نیمه حریف داریم علامت بزنند. در انتقال‌های سریع که مالکیت توپ را از دست می‌دهیم، به دنبال این هستیم که مدافعان کناری موقعیت خوبی داشته باشند تا ضد حملات را متوقف کنند و مالکیت توپ را در نیمه تیم دیگر حفظ کنند.
اکثریت قریب به اتفاق گل‌هایی که من در فوتبال 9 در 9 تجربه کرده‌ام، یا از وینگرها در خط دفاعی یا بازی‌هایی که در مناطق وسیع انجام می‌شود به دست می‌آیند یا به آنها کمک می‌شود. در نتیجه، دفاع کناری برای هر تیمی در این رده سنی کاملا ضروری است. وقتی شکاف بالقوه ای را که بین سه جلو و سه عقب وجود دارد در نظر بگیرید، آنها در 3-2-3 بسیار مهم هستند.
مرکز عقب
دفاع مرکزی در آرایش 3-2-3:
به عنوان یکی از معدود بازیکنان در ترکیب 3-2-3 که شریکی ندارد که در همان پست آنها بازی کند، مدافع میانی کار بزرگی برای انجام دارد.
عدد "4" در آرایش تیمی باید در اکثر موارد جایگاه خود را در مرکز نگه دارد. اما اگر مدافعان کناری آنها از جناحین شکست بخورند، ممکن است نیاز به جابجایی به چپ و راست داشته باشند. اگر آنها بتوانند آن فضا را به طور گسترده ببندند و سانتر را متوقف کنند، مدافع میانی می تواند به عنوان آخرین راه حل برای متوقف کردن یک گل مطمئن عمل کند. اگرچه آنها باید موقعیت مرکزی خود را حفظ کنند، "4" همچنین باید مراقب باشند که خیلی بالا یا خیلی پایین گرفتار نشوند. اگر آنها در تلاش برای پایان دادن به یک بازی از خط میانی خیلی بالا گرفتار شوند، هیچ کس دیگری جز دروازه بان آنجا نخواهد بود تا آشفتگی را پاک کند. اگر آنها خیلی پایین گیر بیفتند و اجازه دهند فشار پیشروی کند، هافبک های مرکزی ممکن است نتوانند فاصله بین این دو را بپوشانند. گرفتار شدن بیش از حد پایین ممکن است منجر به نگه داشتن بازیکنان در کنار تیم شود. به طور همزمان، مدافعان میانی نیز باید مراقب باشند که وقتی توپ در پای یک وینگر حریف است، خیلی به یک سمت نرسند. اگر این کار را انجام دهند، شکاف بزرگی در وسط زمین باقی می‌ماند، جایی که مهاجم کاملاً باز خواهد بود و منتظر اتمام کار است.
مدافعان میانی در 3-2-3 باید از نظر موقعیت آگاه و از نظر تاکتیکی منظم باشند. آنها باید مراقب باشند که شیرجه نزنند و باید حریف را دورتر از دروازه به تعویق بیندازند، در حالی که نزدیکتر به دروازه باید بازیکن را به زور از دروازه دور کنند و ممکن است در شرایط وخیم مجبور به انجام یک تکل یا مهار شوند. آنها باید در تکل قوی باشند و همچنین می توانند پس از به دست آوردن مجدد مالکیت، مسئولیت های بازی سازی را نیز داشته باشند.
مدافعان وسط من از بهترین پاسورهای تیم هستند و یکی از آنها می تواند پاس های کنترل شده را به راحتی به وینگرها و مهاجمان ما پخش کند. آنها لزوماً نیازی ندارند که اینگونه باشند. چیزی که آنها باید باشند، مدافعان موقعیتی آگاه و سالم است. اما حضور روی توپ می تواند همه چیز را کاملاً آرام کند و به عدد 4 اجازه دهد تا بازی را از عمق کنترل کند.
وینگرها در ترکیب 3-2-3 9v9
مانند هر ترکیب دیگری، وینگرها در 3-2-3 باید پویا باشند، عرض خود را حفظ کنند و به سمت پایین خط حرکت کنند. چیزی که در مورد 3-2-3 در مقابل 3-4-1 یا 3-3-2 متفاوت است این است که وینگرها مسئولیت دفاعی کمتری دارند و می توانند بالا بمانند. البته زمانی که توپ در یک طرف باشد، ممکن است از آنها خواسته شود که به عقب بروند و کمک کنند. این امر به ویژه زمانی اتفاق می‌افتد که مدافع کناری یا مدافع کناری حریف به جلو حرکت کند. اما نقش اصلی آنها در تیم این است که خالقان کلیدی در حمله باشند و برای همدیگر و برای مهاجم خود موقعیت ایجاد کنند، در درجه اول از جناحین. به دلیل مسئولیت تهاجمی آنها، من گاهی اوقات هنگام کار با بازیکنان جوان تر از اصطلاح "بالا" اجتناب می کنم زیرا فکر می کنم "هافبک هجومی راست و چپ" تصویر بهتری از کاری که من می خواهم بازیکنان انجام دهند و جایی که می خواهم آنها در آن قرار بگیرند را نشان می دهد.
وینگرها در این ترکیب معمولاً نیاز به حضور در توپ دارند، باید هم توانایی بازی یک یا دو پاس و هم گرفتن بازیکنان را داشته باشند و باید غریزه گلزنی خوبی داشته باشند. با توجه به مثلث های طبیعی ایجاد شده در سازند، «7» و «11» تقریباً در تمام حملات به شدت درگیر خواهند شد.
هنگام حمله، وینگرها باید عرض خود را حفظ کنند تا تعویض سریع بازی همیشه امکان پذیر باشد. آنها باید بتوانند موقعیتهای 1 بر 1 را ببرند و آنهایی که در بازی‌های 1 بر 1 توانایی کمتری دارند باید پاسورهای قوی باشند و توانایی خلق را از طریق بازی‌های پیوندی خود با وینگر، مهاجم و هافبک مرکزی مقابل داشته باشند. در هنگام دفاع، این هافبک‌های تهاجمی باید در اکثر موارد بالا بمانند، اگرچه ممکن است به آنها کمک شود که به دنبال دویدن از مدافعان کناری حریف باشند یا به طور بالقوه کمک کنند به جای اینکه هافبک‌های میانی و دفاع کناری تمام مسئولیت را بر عهده بگیرند، مناطق وسیعی را پوشش دهند.
اگر ترکیب درست انجام شود، وینگرها برای موفقیت یک تیم 3-2-3، بدون توجه به سطح استعداد بازیکنان درگیر، کاملا ضروری خواهند بود.
مهاجم
مهاجم در ترکیب 3-2-3
مهاجمان در سیستم 3-2-3 باید متحرک، سریع و البته قادر به گلزنی باشند. آنها نیازی به بازیکنان هدف یا حتی گلزنان طبیعی ندارند، بلکه باید بتوانند از مدافعان شتاب بگیرند، توپ ها را تعقیب کنند و چیزی از هیچ برای خود خلق کنند. شماره 9هایی که من در فهرست خود دارم، همگی بسیار سریع هستند و دقیقاً می توانند این کار را انجام دهند و چیزی از هیچ خلق کنند. اکثر گل‌هایی که آنها به ثمر می‌رسانند از پیوند پیچیده بین آنها و وینگرها یا از طریق پاس‌های توپی است که معمولاً از وینگرها یا هافبک‌های میانی می‌آیند. در هر دو مورد، آنها می توانند از سرعت خود در پشت برای باز کردن قفل دفاع حریف استفاده کنند. آنها همچنین باید در نگه داشتن مالکیت، بازی پشت به دروازه، و تبادل/پیوند با «7» و «11» تیم خوب باشند.
بهترین مهاجمان فقط گلزن نیستند، بلکه همه نابغه های فوتبالی هستند که می توانند کارهای بسیار بیشتری انجام دهند، از جمله همیشه دیگران را وارد بازی کنند.
هنگام دفاع، مهاجم تقریبا همیشه باید بالا بماند. هر زمان که تیم بتواند دوباره مالکیت توپ را به دست آورد، به یک خروجی نیاز دارد و چه بهتر از این که یک مهاجم سریع در مقابل مدافع حریف برای ضدحمله بفرستد؟ هنگام حمله، مهاجم همچنین باید بالا بماند و در بیشتر موارد باید در مرکز بماند، زیرا بال‌ها قبلاً توسط '7' و '11' اشغال شده‌اند و احتمالاً یک هافبک میانی نیز وجود دارد.
آنها باید روی شانه یا جلوی مدافع بازی کنند و به دنبال ایجاد فضایی در پشت به دنبال پاس یا دریبل باشند، به جای اینکه منتظر بمانند تا بازیکن بتواند آنها را با یک حرکت نافذ پیدا کند.
اگر در مورد 3-2-3 به عنوان انتقالی به ترکیب 4-2-3-1 فکر کنیم، مهاجم می تواند تقریباً به طور همزمان به عنوان مهاجم و هافبک تهاجمی مرکزی عمل کند و بیاید و توپ های را جمع کند و با آنها ارتباط برقرار کند. وینگرها و هافبک های مرکزی آنها در زمین پایین می آیند. اگر به 3-2-3 به عنوان یک انتقال به 4-3-3 یا 3-4-3 نگاه کنیم، این نیز می تواند اتفاق بیفتد زیرا این روزها بسیاری از تیم ها با مهاجمانی بازی می کنند که به عمق می روند و بیشتر به عنوان بازی ساز عمل می کنند. از آنچه که شاید زمانی ممکن است داشته باشند. اگر اینطور باشد، وینگرها به دنبال فشار بیشتر در زمین خواهند بود و مهاجم نقش مهمتری در ایجاد موقعیت و دفاع خواهد داشت.
دروازه بان
در آرایش 9v9 3-2-3
دروازه بان یک جزء ضروری برای بازی کردن از عقب و جدایی ناپذیر از سیستم 3-2-3 است. علاوه بر اینکه باید سیوهای هوشمندانه انجام دهند و به عنوان آخرین خط دفاعی یک تیم عمل کنند، می توانند اولین مهاجم تیم نیز باشند. در حالت ایده‌آل، دروازه‌بان‌ها باید توزیع عالی داشته باشند و باید بتوانند پاس‌ها را به صورت گسترده و بالا پخش کنند تا هم‌تیمی‌هایشان بر روی آنها بدود یا مدافعانشان ادامه دهند و بتوانند از پشت دفاع کنند. هنگامی که توپ‌های میانی در پشت سه دفاع بازی می‌شوند، باید بی‌هراس باشند و غریزه قاتل را داشته باشند تا توپ را از خطر خارج کنند. با توجه به توانایی آنها در دیدن کل زمین، دروازه بان ها باید صحبت کنند و وقتی چیزی اشتباه می بینند از صحبت کردن نترسند. دروازه بان ها در بازی امروز بسیار فراتر از دروازه بانان هستند و آنها باید قادر باشند نه تنها با توزیع و دید خود یکی از بهترین های تیم باشند، بلکه با پاهای خود نیز آنقدر خوب باشند که باید قادر باشند.
وقتی توپ در نیمه زمین است، دروازه بان باید به سازماندهی دفاع کمک کنند و به آنها بگویند که چه زمانی جابجا شوند، قدم بگذارند، فشار بیاورند، فشار دهند یا نگه دارند. آنها همچنین باید مراقب پست های خود باشند و مطمئن شوند که همیشه در موقعیت مناسبی برای یک عکس العمل قریب الوقوع هستند. وقتی توپ در نیمه حریف است، دروازه بان می تواند از تور بین محوطه هجده قدم و خط میانی بیرون بیاید. اگر جدایی اتفاق بیفتد، دروازه بان دوباره می تواند با به چالش کشیدن بازیکن در یک بازی 1v1 و اجازه ندادن به مهاجم فرصت انجام اولین حرکت، در جلوگیری از گلزنی بازیکن کلیدی باشد. اما مهمتر از همه، اگر آنها بتوانند جلوی گلزنی را بگیرند، یک تیم 3-2-3 هرگز شکست نخواهد خورد. به همین سادگی.
نتیجه
راهنمای جامع برای تمام موقعیت ها، نقش ها و مسئولیت های تشکیلات 3-2-3 برای فوتبال 9v9. امیدوارم از این مقاله لذت برده باشید.
باشگاه و مدرسه فوتبال درفک البرز، به عنوان بهترین مدرسه فوتبال کرج تلاش دارد تا همگام با تمرینات بهترین آکادمی های فوتبال دنیا جلو رفته و استعدادهای بهتری را به فوتبال ملی و باشگاهی ایران معرفی کند. شما نیز می توانید عضو باشگاه درفک البرز شده و در مسیر حرفه ای شدن قدم بردارید.
