نقش روانشناسی در درمان تاندونوپاتی ورزشکاران و بازیکنان فوتبال | درفک البرز

نقش روانشناسی در درمان تاندونوپاتی در فوتبال

تاندونوپاتی یک درد مکرر در ورزشکاران آماتور و نخبه است. تداوم آن می تواند تأثیر روانی منفی و در نتیجه یک توانبخشی دشوار داشته باشد.

تاندونوپاتی چیست و چه تاثیر روانی بر بیمار دارد؟

تاندونوپاتی اغلب ناتوان کننده، دردناک و پایدار است و طیفی از تغییرات در تاندون های آسیب دیده را توصیف می کند که باعث درد (مربوط به فعالیت) و کاهش عملکرد (به دلیل بار مکانیکی) می شود.

اگرچه روش‌های درمانی زیادی برای درمان تاندون‌پاتی‌ها وجود دارد، برنامه‌های ورزش و بارگذاری مهم‌ترین و مؤثرترین آنها هستند. با این حال، در بسیاری از موارد، ناتوانی می‌تواند بیش از 12 ماه ادامه داشته باشد و تأثیر روانی منفی بر بیماران ایجاد کند.

همانطور که در مطالعه ادگار ان، کلیفورد سی، اونیل اس و همکاران توضیح داده شده است. رویکرد بیوپسی-اجتماعی به تاندیوپاتی. BMJ Open Sport & Exercise Medicine (2022)، که این مقاله بر اساس آن استوار است، در بیشتر موارد، اثرات ناتوان کننده تاندونوپاتی ها تأثیر روانشناختی زیادی دارد که مانع از توانبخشی بهینه می شود. خوشبختانه، آگاهی فزاینده ای از تأثیر مؤلفه های روانشناختی و روانی-اجتماعی، مانند خودکارآمدی و اجتناب از ترس، در نتایج بازتوانی پزشکی اسکلتی- عضلانی وجود دارد. به همین دلیل، رویکرد مناسب به عوامل مختلف روانی اجتماعی می تواند پیش آگهی و پیامد آن را بهبود بخشد.

تاندونوپاتی و ورزشکاران نخبه

در مورد ورزشکاران نخبه، به ویژه در فوتبال، آمار و تحقیقات هیچ مشکل خاصی را در مورد تاندونوپاتی نشان نمی دهد (حتی اگر تاندیوپاتی آشیل، برای مثال، بیشتر از کشکک باشد). در هر صورت، این اطلاعات نامشخص است، زیرا آمار معمولاً تنها زمانی اطلاعات مربوط به مصدومیت ها را جمع آوری می کند که مانع از انجام بازی ها و/یا تمرینات فوتبالیست شود.

با این حال، در مورد فوتبالیست های حرفه ای، رسیدن به آن نقطه دشوار است، زیرا هر آسیب یا ناراحتی در مراحل اولیه بررسی و ارزیابی می شود و به سرعت تحت کنترل قرار می گیرد. چیزی که می‌توانیم پیدا کنیم، اگرچه مطالعات اپیدمیولوژیک آن را نشان نمی‌دهد، بازیکنانی هستند که علیرغم داشتن درد مداوم، بازی را متوقف نمی‌کنند و 100% عملکرد خود را نیز انجام نمی‌دهند.

مورد ورزشکاران آماتور متفاوت است: تعداد قابل توجهی از موارد با تاندونوپاتی پیشرفته طولانی مدت وجود دارد که در بسیاری از موارد فرد را مجبور به توقف یا کاهش شدید فعالیت خود می کند.

ترس، اضطراب و افسردگی بر توانبخشی تأثیر می گذارد:

در تاندونوپاتی‌های مزمن، ثابت شده است که عوامل روانی-اجتماعی مانند ترس، اضطراب و افسردگی بر میزان درد و ناتوانی تأثیر می‌گذارند که برای توانبخشی مضر است. خودکارآمدی بالا به سطوح پایین‌تر درد و ناتوانی، و به طور کلی به عملکرد فیزیکی بهتر مربوط می‌شود.

به غیر از خودکارآمدی، ثابت شده است که اجتناب از ترس بر نتایج بازپروری نیز تأثیر می گذارد. اگر بیمار وارد چرخه اجتناب از درد و بیش‌هوشیاری شود، عدم استفاده و اجتناب از فعالیت بدنی می‌تواند منجر به حرکت‌هراسی شود و یک چرخه مضر مزمن را شروع کند. علاوه بر این، این امر باعث از بین رفتن شرایط سیستم اسکلتی عضلانی می شود که مستعد آسیب بیشتر است.

تیم پزشکی در مقابل روانشناسی بیماران:

به گفته انجمن بین‌المللی مطالعه درد (AISP)، درد تحت تأثیر عوامل بیولوژیکی، فیزیولوژیکی و اجتماعی در درجات متغیری قرار می‌گیرد. به همین دلیل است که تیم پزشکی برای درک اینکه چگونه این عوامل روانی-اجتماعی می‌توانند بر تاندونوپاتی برای آموزش بیماران تأثیر بگذارند، نقش روانشناسی در درمان تاندونوپاتی کلیدی است.

همچنین افزایش آگاهی در بیماران مبنی بر اینکه همه دردهای تجربه شده مضر نیستند و در تاندونوپاتی، وجود درد در حین توانبخشی قابل قبول است، مهم است. اگر افراد درک کنند که دردی که تجربه می‌کنند احتمالاً باعث تخریب بیشتر تاندون نمی‌شود، ممکن است خودکارآمدی بهبود یابد. با در نظر گرفتن همه این موارد، می توان درک درد را که بیماران احساس می کنند مورد بازنگری قرار داد.

با این حال، برای مؤثر بودن این رویکرد، لازم است یک رابطه قابل اعتماد نزدیک بین کادر پزشکی و بیماران، شناسایی موانع آنها و درک پاسخ درد قابل قبول هر یک از آنها وجود داشته باشد.

توانمندسازی بیمار

هدف آموزش به بیمار این است که درک بیشتری از وضعیتی که از آن رنج می‌برند به آنها ارائه دهد. در شرایط مزمن مانند تاندونوپاتی که برنامه‌های بارگذاری درمان اولیه است، آموزش به بیماران برای دستیابی به نتایج بهینه کلیدی است.

به عنوان سواد سلامت به عنوان بیمارانی که توانایی جستجو و عمل بر روی اطلاعات مربوط به سلامت خود را دارند 

به همین دلیل است که هدف از آموزش موفق به بیمار باید همیشه توانمندسازی بیمار باشد که به موجب آن بیمار توانایی مدیریت تا حد زیادی شرایط خود را داشته باشد.

یکی از مشکلات اصلی در بارگذاری برنامه‌ها برای درمان تاندیوپاتی این است که بیش از 50 درصد از بیماران درمان را رها می‌کنند، که مزمن شدن را بیشتر تداوم می‌بخشد. بیماران باید بدانند که این برنامه چه سودی برای آنها خواهد داشت و باید موانعی را که مانع از پایبندی آنها می شود شکسته شود. در واقع، ثابت شده است که توانمندسازی بیمار در تاندونوپاتی کلیدی برای تسهیل پایبندی و تعهد به درمان است.

مدل زیست روانی اجتماعی و آموزش بیمار:

درمان‌های روانی-اجتماعی عوامل بیولوژیکی، روان‌شناختی و اجتماعی مرتبط با درد و ناتوانی را شناسایی کرده و به آنها نزدیک می‌شوند. امروزه کارآمدترین درمان برای دردهای مزمن محسوب می شود. اگرچه در حال حاضر شواهد محکمی وجود ندارد که چگونگی تأثیر عوامل روانی-اجتماعی بر پیامدهای بالینی در تاندونوپاتی ها را تجزیه و تحلیل کند، یافته ها در سایر شرایط اسکلتی عضلانی کمک می کند تا به این نتیجه برسیم که اصلاح مجدد باورهای بیماران در مورد درمان درد و تاندیوپاتی تأثیر عوامل روانی-اجتماعی را بر نتایج توانبخشی کاهش می دهد.

به این ترتیب، مشخص می‌شود که مدل زیستی-روانی اجتماعی که بیمار می‌تواند دنبال کند و بیاموزد، توانبخشی سریع‌تری را ممکن می‌سازد. در واقع، سطح خودکارآمدی بیمار ممکن است یک پیش‌بینی‌کننده قوی‌تر و قابل اعتمادتر برای نتایج غیرجراحی نسبت به نقایص ساختاری موجود در تصویربرداری از آزمایش‌های پزشکی مختلف باشد.