صدای مربیان فوتبال | گرسنگی و مبارزه | آلن پاردیو
گرسنگی و مبارزه
آلن پاردیو
ریدینگ، 1999-2003 | وستهام، 2003-2006
همه چیز با یک تصادف روی یخ شروع شد که یک شب از کنار استون هنج رد شدم.
من در فوتبال جدای از لیگ برای یوویل بازی می‌کردم، اما همچنان به عنوان یک شیشه‌ساز در مرکز لندن کار می‌کردم. من سال‌های خوبی را در انجام این کار سپری کرده بودم، و قبل از امضای قرارداد با یئوویل، از طریق برخی از باشگاه‌های بزرگ‌تر غیر لیگ در پایتخت و اطراف آن - کورینتیان کژوالز، دالویچ هملت - کار کردم.
این احتمالاً اولین تجربه واقعی من از بازی حرفه ای بود. با استانداردهای غیر لیگ، یئوویل باشگاه بزرگی بود. آنها تعداد زیادی از بازیکنان سابق بریستول سیتی را در آنجا داشتند که سطح حرفه ای بالاتری نسبت به آنچه قبلاً می شناختم به ارمغان آورد و پول خوب بود.
من تا آن زمان به 20 سالگی رسیده بودم، اما دوره ای بود که بازیکنان هنوز می توانستند از غیر لیگ به بازی حرفه ای بروند و موفق باشند. کریس وادل چند سال قبل این کار را انجام داده بود و لس فردیناند به زودی از هیز به کیو پی آر نقل مکان کرد. هنوز این باور را داشتم که رویای من برای بازی کردن فوتبال حرفه ای تمام نشده است.
با این حال، من هنوز در حال کار شیشه بری بودم، بنابراین بازی‌های میان هفته سخت بودند. زود وارد می‌شدم و سعی می‌کردم تا ساعت ۳ بعدازظهر تمام کارهایم را انجام دهم، تا بتوانم از شهر خارج شده و به سمت یوویل بروم. سپس بازی را انجام می‌دادم، به لندن برمی‌گشتم و روز بعد برای کار بیدار می‌شدم.
این رژیم سختی بود و من 14 یا 15 ماه قبل از آن حادثه در نزدیکی استون هنج این کار را انجام داده بودم. ساعت 10:30 شب، در سرما نشستم و با خودم فکر کردم: "لعنتی من اینجا چه کار می کنم؟ فکر نمی‌کنم دیگر بتوانم این کار را انجام دهم.»
"شما وارد آن زمین تمرین شدید و هیچ مانعی برای آن وجود نداشت. این یک صداقت واقعی بود."
پس از صحبت با باشگاه، امیدوار بودم که یک باشگاه بزرگ غیر لیگ برای من وارد شود. انفیلد، شاید، یا ویلدستون، جایی که استوارت پیرس چند سال پیش از آن عبور کرده بود.
در عوض، کریستال پالاس برای من وارد شد.
زمان خوبی برای پالاس نبود. آنها از نظر مالی در مشکل بودند و مجبور بودند کارها را خیلی سخت اداره کنند. استیو کاپل سرمربی بود و سعی داشت تیمی متشکل از بازیگران جوان گرسنه و بازیکنان غیر لیگ بسازد. قبل از اینکه یان رایت با پالاس قرارداد ببندد، مدتی با یان رایت در دالویچ تمرین کرده بودم، و به این نتیجه رسیدم که این چیزی است که می‌خواهم بخشی از آن باشم.
استیو کاپل در سال 1991، یک سال پس از اینکه باشگاه را به اولین فینال جام حذفی رساند، کریستال پالاس را به بالاترین مقام سومی خود در تاریخ رساند.
استخدام استیو به گونه ای بود که او افراد قوی می خواست. شما وارد آن زمین تمرین شدید و هیچ مانعی برای آن وجود نداشت. بازیکنانی در آنجا حضور داشتند که گرسنگی واقعی داشتند، و به همین دلیل صداقت واقعی بود. من خوش شانس بودم - فوتبال غیر لیگ به خوبی من را برای آن آماده کرده بود.
با این حال، اولش سختی کشیدم. من یک پسر طلایی در فوتبال غیر لیگ بودم، اما ناگهان با هواداران پالاس یک پسر طلایی شدم. حقیقت این است که با اعتماد به نفس بازی نمی‌کردم و احتمالاً سزاوار آن بودم. با این حال، به من کمک کرد تا پوستی ضخیم داشته باشم. این چیزی است که من بیش از یک بار در حرفه مدیریتی خود به آن تکیه کرده ام.
زمانی که فصل بعد به فینال پلی آف دسته دوم رسیدیم، می دانستم چه چیزی می توانم برای تیم بیاورم. من شجاعت داشتم، می توانستم در زمین بالا و پایین بروم، از نظر بدنی قوی تر بودم. همه اینها به من اعتماد به نفس لازم را برای ایجاد تفاوت داد.
"به یاد می‌آورم که در حمام دراز کشیده بودم و فکر می‌کردم چگونه 7-0 شکست خورده‌ایم. اما عدد هفت نبود. نه بود."
شکست دادن بلکبرن از طریق دو بازی - یان رایت در وقت اضافه در مقابل 30000 در سلهرست پارک گل برتری را به ثمر رساند - هنوز هم احتمالاً نقطه برجسته دوران حرفه ای من است. احساس آن عصر، دانستن اینکه صبح روز بعد به عنوان بازیکنان دسته اول از خواب بیدار می شویم، شگفت انگیز بود. دانستن اینکه ما در برابر برخی از بزرگان - جان بارنز، گری لینهکر، ایان راش - بازی خواهیم کرد باور نکردنی بود.
اما ما فصل جدید را شروع کردیم و به اندازه کافی خوب نبودیم. دو مهاجم ما - رایت و مارک برایت - قطعاً چنین بودند، اما ما چند شکست داشتیم که در سفر به لیورپول به اوج رسید که هیچ کس هرگز آن را فراموش نخواهد کرد. رویای بازی با بازیکنانی مانند بارنز و راش به سرعت تبدیل به یک کابوس شد.
ما در نیمه دوم با نتیجه 3-0 شکست خوردیم و یادم می‌آید که به رختکن نگاه می‌کردم و فکر می‌کردم: "وای، این ما نیستیم." ما داشتیم با هم دعوا می کردیم، هیچ کس واقعاً مراقب هم نبود. البته برای نیمه دوم بیرون می رویم و اوضاع بدتر می شود. من از زمین بیرون آمدم، و به وضوح به یاد می‌آورم که در حمام بزرگ دراز کشیده بودم و فکر می‌کردم چگونه 7-0 شکست خوردیم.
جان بارنز هفتمین گل لیورپول را در بازی 9-0 پالاس در سال 1989 به ثمر رساند.
سپس شخص دیگری در آنجا واقعاً آن را با صدای بلند گفت. عدد هفت نبود نه بود
نیمه نهایی جام حذفی در آوریل برگزار شد، ما در لیگ به همان اندازه ایمن بودیم. ما دوباره چنگ و دندان برای همدیگر می جنگیم و دسته دسته شکار می کردیم. راه خود را دوباره کشف کرده بودیم.
لیورپول دوباره حریف بود، اما ما بدون یان رایت بودیم. پایش شکسته بود که ضربه بزرگی برای ما بود. در عین حال، ما را کمی قوی تر کرد.
تمام کاری که انجام دادم کارم بود، اما گلزنی به آن برنده حرفه من را تغییر داد.
ما با مارک برایت شروع کردیم و کاملاً مطمئن بودیم، اما نیمه اول ترافیک یک طرفه بود. یان راش تنها گل را به ثمر رسانده بود.
با این حال استیو کسی نبود که بازیکنان را در نیمه دوم بکشد. پیام او در زمان استراحت این بود که ما قرار است بیرون برویم و یک حرکت مناسب داشته باشیم.
و خب، آن وقت بود که وحشی شد. من فکر می کنم برایت قبل از اینکه کنی دالگلیش حتی روی نیمکت بنشیند، گل تساوی را به ثمر رساند و ما در نهایت 2-1 پیش رفتیم. سپس آنها کاملاً 15 دقیقه ما را کتک زدند و دوباره جلو افتادند. من به یاد دارم که فکر می کردم آنها باید 13 مرد در زمین داشته باشند. ما به نوعی توانستیم یک بار دیگر بازی را به تساوی بکشیم تا بازی را به وقت اضافه ببریم و سپس لحظه من فرا رسید.
طرفداران کریستال پالاس گل پیروزی پاردو را در پیروزی به یاد ماندنی 4-3 مقابل لیورپول در نیمه نهایی جام حذفی 1990 جشن می گیرند.
این یک صحنه نمایش خوب بود که ما واقعاً در آن خوب بودیم. یک گوشه نزدیک به پست حرکت کرد، و وظیفه من این بود که آن را دنبال کنم و سعی کنم به انتهای آن برسم. و این تمام کاری است که من انجام دادم: کار من. اما به ثمر رساندن آن گل پیروزی، من را از یک کارشناس حرفه ای تبدیل به فردی کرد که برای رساندن باشگاهش به فینال جام حذفی گل زده بود. حرفه ام را تغییر داد.
مشاغل در فوتبال، درست مانند هر بخش دیگری از زندگی، به داشتن افرادی بستگی دارد که به شما ایمان دارند. استیو کاپل به من به عنوان یک بازیکن اعتقاد داشت، اما در مورد مربیگری نیاز داشتم که دیگران به من ایمان داشته باشند.
کیت پیکوک اولین نفر بود. زمانی که من به عنوان بازیکن به آنجا رفتم، او مدیر تیم ذخیره چارلتون بود. من از زیر بغل پالاس به تیمی قدیمی و قدیمی تبدیل شده بودم که توسط دو مدیر جوان آلن کربیشلی و استیو گریت اداره می شد. اما پاهایم کم کم داشت می رفت و در نهایت زمان بیشتری را در ذخیره با کیت سپری کردم.
"اولین باری که تامی را دیدم، او مرا به دیوار چسباند."
او گفت: «اگر به مربیگری فکر می‌کنید، بیایید و من را ببینید. "من فکر می کنم شما می توانید به خوبی انجام دهید."
او شروع به دادن برخی مسئولیت های روز مسابقه به من با ذخیره ها کرد و من واقعا از این کار لذت بردم. با خودم فکر کردم: "آره، میدونی چیه؟ من می توانم این کار را انجام دهم.»
زمانی که چارلتون را ترک کردم و به بارنت رسیدم، می دانستم که می خواهم مربی شوم. این به معنای واقعی کلمه فرآیند انجام آخرین بازی های من بود - و باید از طرفداران بارنت عذرخواهی کنم، زیرا تا آن زمان واقعاً بهترین نبودم - و نشان هایم را تمام کردم. فکر می کنم، در آن زمان، یکی از جوان ترین مربیان مجوز A در اطراف شدم. حالم خوب بود و گرسنه بودم.
- مدرسه فوتبال در کرج
- بهترین مدرسه فوتبال در گوهردشت کرج
- بهترین مدرسه فوتبال در عظیمیه کرج
- بهترین مدرسه فوتبال در باغستان کرج
پاردو ریدینگ از 211 بازیی که او به عنوان سرمربی، نظارت می کرد، 102 برد و 52 تساوی کسب کرد.
من شانسم را در ریدینگ به دست آوردم. تری بولیوانت به واسطه نیروی محض شخصیت، مدیر آنجا شده بود - فکر می‌کنم جان مادیسکی به سراغش رفته بود - و او مرا نیز با خودش برد. فکر می‌کردم بهترین مربی باشگاه هستم و به تری فشار می‌آوردم تا به من اجازه دهد بیشتر و بیشتر انجام دهم. او خوب‌ترین مردی است که می‌توانید به‌عنوان مربی ملاقات کنید و به خوبی مرا همراهی می‌کرد و به من اجازه می‌داد کارم را با ذخیره‌ها انجام دهم. با این حال، تیم اول نتیجه نمی گرفت و او اخراج شد.
این زمانی بود که تامی برنز وارد شد. هر کسی که با تامی کاری داشته باشد - چه در سلتیک و چه در هر جای دیگر - به شما خواهد گفت که او چقدر شخصیت قدرتمندی داشت. اولین باری که با او ملاقات کردم، مرا به معنای واقعی کلمه به دیوار چسباند.
او گفت: گوش کن، تو انتخاب من نیستی. رئیس از شما خوشش می‌آید و به من می‌گویند مربی خوبی هستید، اما من رئیس هستم. تو هر دقیقه از هر روز پشتم را تماشا می کنی.»
وقتی هسته‌ای از بازیکنان دارید که به یکدیگر اعتماد دارند و آن انرژی و مبارزه را به ارمغان می‌آورند، شگفت‌انگیز است که چه چیزی می‌توانید به دست آورید.
تامی تاثیر زیادی روی من گذاشت. او مدتی را در هلند گذرانده بود و رویکرد آنها را مطالعه می کرد و می خواست در چمپیونشیپ فوتبال یک برند کامل بازی کند. من نمی توانستم آن را باور کنم، اما او کاملاً به اعتقاداتش پایبند بود و من در دوران حضورش در باشگاه چیزهای زیادی از او یاد گرفتم.
همانطور که کیت پیکاک به من اعتقاد داشت، مادژسکی نیز به من ایمان داشت. می دانستم که او نسبت به من احساسی دارد. با پذیرفتن نقش به عنوان سرپرست موقت در باشگاه، در نهایت به من این کار به صورت تمام وقت پیشنهاد شد.
و من کمی از کاپل را با خودم بردم، در جستجوی بازیکنانی که گرسنه بودند، کسانی که ناامید بودند تا ثابت کنند مردم اشتباه می کنند. ما تیمی پر از انرژی ساختیم و در اولین فصل کامل من، به فینال پلی‌آف دسته دو در برابر یک تیم قدیمی والسال که توسط یک مدیر حیله گر در ری گریدون مدیریت می‌شد، رسیدیم. اگر الان آن تیم ردینگ را در مقابل آن تیم والسال مدیریت می کردم،
فکر می کنم پیروز می شدیم با این حال، من هنوز به عنوان یک مدیر کمی ساده لوح بودم و در احساسات آن موقعیت گرفتار شدم. در وقت اضافه شکست خوردیم.
سرمربی شدن ردینگ و عدم ارتقاء از سطح سوم فوتبال انگلیس بسیار بزرگ بود. اما مالک به من چسبید و فصل بعد ارتقا پیدا کردیم.
با 10 بازی مانده به پایان، احساس می کردیم کار انجام شده است. سپس در کمبریج قرعه کشی کردیم. سپس دو تساوی دیگر، در خانه با بورنموث و برایتون. زمانی که به بازی پایانی فصل رسیدیم، از 9 بازی قبلی خود، 8 تساوی کسب کرده بودیم. آن مسابقه خارج از خانه در برنتفورد بود که توسط رئیس قدیمی من، استیو کاپل، مدیریت می شد. اگر می بردند بالاتر از ما ارتقا می یافتند.
اما جیمی کورتون گلی را زد که فقط جیمی کورتون می توانست گل بزند و ما بازی را مساوی کردیم. ما ارتقاء را رد کرده بودیم، اما این لحظه برای من به عنوان یک مدیر بسیار بزرگ بود.
اکنون می‌خواستم در کنار مربیانی مانند فرگوسن، ونگر و مورینیو باشم.
من همچنین یک تیم داشتم که برای چمپیونشیپ ساخته شده بود. بازیکنانی مانند جیمز هارپر، اندی هیوز، بعدها استیو سیدول. وقتی آن هسته بازیکنانی را داشته باشید که به یکدیگر اعتماد دارند و آن انرژی و مبارزه را به ارمغان می آورند، شگفت انگیز است که چه چیزی می توانید به دست آورید. این همان چیزی است که وقتی به آنچه کریس وایلدر در زمانی که شفیلد یونایتد را به لیگ برتر برد نگاه کردم، دیدم.
اما این چیزی نیست که وقتی به وستهام رفتم دیدم. هواداران می خواستند مربی قبلی بماند و من وارد رختکن شدم که در آن تعداد زیادی از بازیکنان حرفه ای که پنج یا شش سال گذشته را در لیگ برتر گذرانده بودند، رفتم. آنها واقعا نمی خواستند در چمپیونشیپ بازی کنند.
من این را فهمیدم، اما آنها آنجا بودند. من نیاز داشتم کسانی را که می‌خواستند با ما به سفر بیایند و آن‌هایی که نمی‌خواستند را قطع کنم. حرفه ای ها می توانند برای یک مدیر جدید و مربیانش مشکل ساز شوند و ما باید به سراغ کسانی برویم که به طور بالقوه می توانند در زمین تمرین آسیب بزنند. ما موفق شدیم تیم جوانی را گرد هم بیاوریم و تیمی بسازیم که تا فینال پلی آف پیش رفت. اما ما این فرصت را از دست دادیم و به تیمی از کریستال پالاس که به تازگی در زمان مناسب به میدان رفته بود، باختیم.
**[خرید آنلاین انواع توپ های فوتبال و فوتسال با بهترین کیفیت و قیمت (جهت خرید عمده تماس بگیرید)]
پاردو موفقیت در پلی آف قهرمانی با وستهم در سال 2005 را جشن می گیرد.
بعد از آن فینال چند بازیکن بزرگ علیه ما در رسانه ها ظاهر شدند، اما من زنده ماندم. یک سال بعد، ما تیمی بودیم که شتاب بالایی داشت به پلی آف می رفت. این گروهی از بازیکنان بودند که همان گرسنگی را داشتند که من در تیم قدیمی پالاس به یاد داشتم: نایجل ریو-کوکر، بابی زامورا، مارلون هاروود. یک رفاقت واقعی بین آنها وجود داشت و در روز فینال، ما در تیم پرستون که شاید از نظر فنی برتر بود، کار درستی انجام دادیم.
این احساس درست مانند زمانی بود که به عنوان یک بازیکن به لیگ برتر صعود کردم. آنها دو بهترین احساسی هستند که در فوتبال داشتم.
وستهم یک باشگاه لیگ برتری است، اما من هرگز سرمربی لیگ برتر نبودم. وقتی به عنوان مربی شروع به کار می کنید، به افراد بالا نگاه می کنید و به این فکر می کنید که آیا هرگز آنقدر خوش شانس خواهید بود که با آنها روبرو شوید. حالا می‌خواستم کنار زمین باشم و مقابل مربیانی مثل الکس فرگوسن، آرسن ونگر، ژوزه مورینیو بازی کنم. شما همیشه در حال یادگیری هستید و من از مربیانی که مدت هاست رفته اند چیزهای زیادی یاد گرفته ام. اما فرصت برای مقابله با چنین افرادی شگفت انگیز بود.
"باور کمی از بازی آنها خارج شد، و ما به آن رشد کردیم. فینال های جام در مورد شتاب هستند."
به ویژه خوزه. من او را در اولین فصل حضورش در انگلیس تحسین کرده بودم - از راه ورودش، غرورش، همه چیز در مورد او فوق العاده بود. او واقعاً مرا وادار به خنده كردن كرد، اما بعد از آن به مصاف تيم‌هاي او رفتي و به زودي متوجه شدي كه اگر به آنها اجازه پيشروي بدهند، راهي براي بازگشت وجود ندارد. آنها هرگز با بازی فرار نمی کردند، هرگز شما را پنج یا شش شکست نمی دادند. اما حتی در 1-0 شکست، شما فقط یک بو نمی کنید. اینکه در واقع مقابل او قرار بگیرم و چند بار او را شکست دهم، یکی دیگر از نکات برجسته برای من است.
پایان اولین فصل من در لیگ برتر در ورزشگاه میلنیوم، در فینال جام حذفی مقابل لیورپول به پایان رسید.
بازی مقابل تیمی بود که بهتر از ما بود. ما باید این را به خاطر بسپاریم.
پپه رینا و ژابی آلونسو از لیورپول پس از اینکه دین اشتون وستهام را 2-0 بعد از تنها 28 دقیقه از فینال جام حذفی 2006 به برتری رساند.
اما ما به دنبال فروکش کردن نقاط قوت آنها بودیم و ایجاد موقعیت را برای آنها بسیار دشوار کردیم. سپس، زمانی که این باور کمی از بازی آنها خارج شد، ما در آن رشد کردیم. فینال های جام در مورد شتاب هستند. اگر بتوانید راهی برای یکنواخت کردن همه چیز پیدا کنید، و می دانید که بازیکنانی در تیم خود دارید که می توانند به شما گل بزنند، پس چه کسی می داند؟
و قطعا بازیکنانی در آن تیم داشتیم که می توانستند گلزنی کنند. الان هم این را می گویم که دین اشتون بهترین بازیکنی بود که در آن زمان با او کار کرده بودم
زمان خاص او می توانست برای پنج یا شش سال آینده مهاجم انگلیس باشد.
مجروحیت بعدی او یک ضربه بزرگ بود. اما او در فینال مقابل لیورپول بازی کرد، گل زد و درخشان بود.
به یاد دارم که پیتر گرانت حدود هشت دقیقه مانده بود که به سراغم آمد. ما یک گل بودیم
"نظرت چیه؟"
"فکر می کنم ما خوب هستیم، پیت."
ما فقط باید مراقب استیون جرارد باشیم، این تنها کاری است که باید انجام دهیم. بیایید نایجل را روی او بگذاریم و فکر نمی‌کنم آنها گل بزنند."
هواداران وستهم در فینال جام حذفی 2006 جان لیال و پاردو را ادای احترام کردند.
به نکته خوبی اشاره کرد. ما Reo-Coker را روی جرارد گذاشتیم، او را مجبور کردیم که فقط او را دنبال کند، و هیچ مشکلی پیدا نکردیم. لیورپول توپ زیادی را در اختیار داشت، اما به نظر نمی رسید که گل بزند - جرارد اصلاً توپ را نمی گرفت، بنابراین تصمیم گرفت برای برداشتن آن بسیار بسیار عمیق برود.
نایجل همانطور که صادق بود، فکر می کرد که او در آنجا خوب است - بنابراین او جلوی چهار نفر پشتی ما نشست و محافظت کرد. با پایان یافتن زمان، جرارد آن را از یک فاصله عمیق بیرون می آورد. من به او نگاه می کنم، او آن را می زند و او گل می زند.
من به کارهایی که بازیکنانم در آن روز انجام دادند نگاه می کنم و می دانم که آنها کار باورنکردنی انجام دادند.
نکته خنده دار این است که بسیاری از مردم آن را به عنوان گل پیروزی به یاد می آورند. اما اینطور نبود. ما هنوز 30 دقیقه وقت اضافه برای بازی داشتیم و لیورپول در 15 دقیقه آخر آنقدر فشار آورده بود که خسته شده بودند. و ما یک شانس بزرگ برای بردن آن در آن دوره داشتیم، برای مارلون هاروود. با این حال، او موفق به زدن آن نشد و ما در ضربات پنالتی شکست خوردیم.
از دست دادن فینال جام حذفی یکی از آن ضربه هایی است که در فوتبال به شما وارد می شود.
پاردو در طول دوران حرفه ای خود فیلیپ هاینس در نزدیک به 900 بازی موفق شده است
می پرسی آیا هر روز به آن فکر می کنم؟ نه، ندارم. اما شما نمی توانید آن را کم اهمیت جلوه دهید و بگویید چیزی نبود. این یک حادثه بزرگ بود که بر پیشرفت وستهام به عنوان یک باشگاه و مدیر پیشرفت من تأثیر گذاشت. شما فقط باید تا جایی که می توانید از آن زنده بمانید.
اما من به کارهایی که بازیکنانم در آن روز انجام دادند نگاه می کنم و می دانم که آنها کار باورنکردنی انجام دادند.
و به کارهایی که انجام دادم به گذشته نگاه می کنم و معتقدم که کار بسیار خوبی هم انجام دادم.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد تاکتیک های فوتبال و کسب بینش از مربیان در بالاترین سطح، سایت های فوراستادی 4STUDY.IR ، ساکر آکادمی، وبلاگ باشگاه و مدرسه فوتبال درفک البرز را مطالعه کنید.
باشگاه و مدرسه فوتبال درفک البرز، به عنوان بهترین مدرسه فوتبال کرج تلاش دارد تا همگام با تمرینات بهترین آکادمی های فوتبال دنیا جلو رفته و استعدادهای بهتررا به فوتبال ملی و باشگاهی ایران معرفی کند. شما نیز می توانید عضو باشگاه درفک البرز شده و در مسیر حرفه ای شدن قدم بردارید.
- بهترین مدرسه فوتبال کرج کجاست؟ (بهترین آکادمی فوتبال در کرج)
- بهترین باشگاه و مدرسه فوتبال در کرج (مدرسه فوتبال خوب در کرج)
- بهترین مدرسه فوتبال کرج
- مدرسه فوتبال کودکان در کرج
- استعدادیابی فوتبال در کرج
